စစ္ေတြၿမိဳ႕ ဓာတ္လယ္ေက်ာင္းတိုက္ မဟာကမၼ႒ာနာစရိယ ဘဒၵႏၲသု၀ဏၰဆရာေတာ္
ဘဂၤလားေဒ့ခ်္ႏိုင္ငံ ဖေလာင္းခ်ိပ္(cox's bazar)ၿမိဳ႕ ဇယသုခေက်ာင္း၌
၂၀၀၇ ခု ေမလ ၆ ရက္ေန႔ နံနက္ ၇ နာရီမွ ၈ နာရီထိ ေဟာၾကားအပ္ေသာ
ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရားေတာ္
အဂၤါတစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါး (ဇာတိ)ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကို ေဟာေျပာလာျခင္းသည္ ေျခာက္ရက္ေျမာက္သို႔ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ၊ အဂၤါတစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါး တရားကိုယ္မ်ားသည္ အားလံုးမၿပီးဆံုး
ေသးသည္အတြက္ တရားကိုယ္ကိုဆက္ၿပီး ခႏၶာဉာဏ္ေရာက္ ျပသြားမယ္ျဖစ္သည္။ စက္ဝိုင္းကိုၾကည့္ပါ အဂၤါတစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါး၌ အဝိဇၨာမွေန၍
ကမၼဘဝထိ တရားကိုယ္ကို ေကာက္ထားၿပီးပါၿပီ၊ သို႔ေသာ္လည္း ျပန္ေကာက္ျပပါမယ္။ အဝိဇၨာတရားကိုယ္သည္ ေမာဟျဖစ္သည္၊ ေမာဟသ
ည္ ကိုယ့္ခႏၶာမွာျဖစ္သည္။ တစ္ခါတေလ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အလြန္ေမာဟႀကီးပါလား ေျပာၾကသည္၊ ယင္းေမာဟသည္ အခါခပ္သိ
မ္းလည္း ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါ၊ ခႏၶာ၌ ေမာဟျဖစ္လာေသာ္ ေမာဟလို႔သိေပးလိုက္ရန္ျဖစ္ပါသည္။
သခၤါရတရားကိုယ္သည္ ေစတနာျဖစ္သည္၊ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သြားရ လာရ လုပ္ကိုင္ရ ေနထိုင္ရ စားေသာက္ရစသည္တို႔ကို ျပဳလုပ္ေနရျခင္း
သည္ သခၤါရျဖစ္ပါသည္။ သခၤါရကို တရားကိုယ္ကို မေကာက္တတ္ေသာအခါ ငါလုပ္သည္ ငါေျပာသည္ႏွင့္ တစ္ဘဝကုန္ဆံုးၾကသည္၊ ငါလုပ္
သည္ ငါေျပာသည္မဟုတ္ပါ ေစတနာသာျဖစ္သည္။ ေစတာဆိုေသာအေနအထားသည္ သေဝထိုးစလံုးႏွင့္ စာမွာေရးထားေသာ ေစတနာမဟု
တ္ပါ၊ မိမိစိတ္ထဲမွာ ႏွိဳးေဆာ္တိုက္တြန္း လႈံးေဆာ္ေသာသေဘာကို ေစတနာေခၚသည္။ ထိုင္ေနလွ်င္ ထခ်င္လာသည္၊ ထေသာ္ သြားခ်င္စိတ္ေပၚ
လာသည္၊ ထိုသေဘာကို ေစတနာေခၚသည္၊ ထိုအမူအရာသည္ ခႏၶာမွာရွိပါသည္။ ထိုသေဘာကိုသိလွ်င္ ငါသူမဟုတ္ သက္သက္ ေစတနာျဖစ္
သည္ဟု သိသြားသည္၊ အေျပာ၌ ငါထသည္ ငါသြားသည္လို႔ေတာ့ေျပာရသည္၊ ေစတနာထသည္ ေစတနာသြားသည္ေျပာလွ်င္ တစ္ေယာက္ႏွင့္
တစ္ေယာက္ နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္သည္။ တရားကိုယ္ကိုသိလွ်င္ တရားသိမႈ၌ ေက်းဇူးမ်ားပါသည္၊ ေစတနာကို ေစတနာလို႔သိလွ်င္ တရားကို သိ
သြားျခင္းျဖစ္သည္၊ တရားကိုသိလွ်င္ တရားကို ျမင္ေအာင္လုပ္ရသည္၊ ယခုသည္ တရားကို သိေသာအပိုင္းျဖစ္သည္။
ဝိညာဏ္တရားကိုယ္သည္ စိတ္ျဖစ္သည္၊ စိတ္သည္ ခႏၶာ၌ ျမင္စိတ္ ၾကားစိတ္ နံစိတ္ စားစိတ္ ထိသိစိတ္ ၾကံေတြးသိစိတ္ရွိသည္။ မ်က္စိႏွ
င့္ျမင္လွ်င္ ျမင္စိတ္ျဖစ္သည္၊ နားႏွင့္ၾကားလွ်င္ ၾကားစိတ္ျဖစ္သည္၊ ပုဂၢိဳလ္ သတၱဝါ လူ နတ္ ျဗဟၼာျဖစ္သည္မဟုတ္ စိတ္သာျဖစ္ပါသည္။ ဝိညာ
ဏ္ၿပီးလွ်င္ ဝိညာဏပစၥယာ နာမ႐ူပံ နာမ္ျဖစ္သည္၊ နာမ္သည္ ညြတ္တတ္တဲ့သေဘာရွိသည္၊ စာစကာႏွင့္ေျပာေသာ္ အာ႐ံုသို႔ ညြတ္တတ္တဲ့သ
ေဘာကို နာမ္ေခၚသည္။ သိစရာသည္ အာ႐ံုျဖစ္သည္၊ ထိုသိစရာသို႔ စိတ္ညြတ္မႈကို နာမ္ေခၚသည္၊ နာမ္သည္ ေစတသိက္တရားျဖစ္သည္။ ျမင္
၍သိေသာအခါ၌ မွတ္မႈပါသည္၊ သိေသာဘက္သို႔ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈကို ညြတ္သည္ဟုေခၚသည္၊ သိသည္သို႔ ညြတ္သြားသည္၊ ညြတ္မႈကို ဤေနရာ
၌ မွတ္တဲ့သေဘာကိုေျပာပါသည္။ ၾကံစည္စိတ္ ဆံုးျဖတ္စိတ္ ေလာဘစိတ္ ေဒါသစိတ္တို႔သည္လည္း နာမ္မ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။
နာမ္ၿပီးေသာ္ ႐ုပ္ျဖစ္သည္၊ ခႏၶာ၌ သာမန္ၾကည့္ေသာ္ ပထဝီ႐ုပ္ ေတေဇာ႐ုပ္ အာေပါ႐ုပ္ ဝါေယာ႐ုပ္ ႐ုပ္ေလးပါးရွိသည္၊ ပထဝီ႐ုပ္သည္ ဆံ
ပင္ ေမြးညင္း ေျခသည္းလက္သည္း သြားအစရွိသည္ျဖင့္ ပထဝီ႐ုပ္ႏွစ္ဆယ္ရွိသည္။ ဖြဲ႔စည္းယိုစီးသည္ အာေပါ႐ုပ္ျဖစ္သည္၊ အာေပါ႐ုပ္တို႔သည္
သည္းေျခ ေသြး သလိပ္ က်င္ငယ္အစရွိသည္အားျဖင့္ အာေပါ႐ုပ္ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးရွိသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို စမ္းၾကည့္လွ်င္ ပူမႈေအးမႈႏွစ္ခုရွိသည္၊
ထိုပူေအးမႈသည္ ေတေဇာ႐ုပ္ျဖစ္သည္။ ခႏၶာကိုစမ္းေသာ္ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါမေျပာဘဲ ပူသည္ ေအးသည္သာေျပာသည္၊ ထိုပူေအးသည္ ခႏၶာ၏သ
ေဘာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း တရားကိုမၾကားဖူးေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္ကို စမ္းၾကည့္လိုက္၍ ပူေလာင္ေနသည္ကို ေတြ႔ေသာအခါ ငါဖ်ားေနသ
ည္ျဖစ္သြားသည္၊ ငါဖ်ားေနသည္က ႐ြာသံုးစကားျဖစ္သည္။ အမွန္က အပူးသည္ ငါလည္းမဟုတ္ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါလည္းမဟုတ္ အပူသည္ အပူသ
ာျဖစ္သည္။ အပူကို အပူလို႔ မယုတ္မလြန္သိလွ်င္ တရားကိုသိရာက်ပါသည္။ တြန္းကန္လႈပ္ရွားမႈသည္ ဝါေယာ႐ုပ္ျဖစ္သည္၊ ဝါေယာ႐ုပ္သည္ ခ
ႏၶာမွာရွိပါသည္။
ယခုတစ္ခါ သဠာယတနျဖစ္သည္၊ မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ကိုယ္သည္ ႐ုပ္တရားျဖစ္သည္၊ မနာယတနသည္ စိတ္ျဖစ္၍ နာမ္တရားျဖစ္သ
ည္။ ဖသ၁သည္ ေစတသိက္ျဖစ္၍ နာမ္တရားျဖစ္သည္။ ဖသ၁ေစတသိက္သည္ စိတ္မွာလာ၍ မွီလာသည္၊ ဖသ၁ရွိမွ ျမင္စိတ္သည္လည္း ထင္
ထင္ရွားရွားျမင္ႏိုင္သည္၊ ဖသ၁မရွိလွ်င္ ျမင္စိတ္သည္ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္၍မရျဖစ္သည္။ ဥပမာ အေဝးမွလူတစ္ေယာက္ကို ျမင္ေသာအခါ သဲ
သဲကြဲကြဲ မသိရမႈရွိသည္၊ အနီးအနားကိုေရာက္မွ ဖသ၁သည္ ပီျပင္ေအာင္ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္၍ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ေပၚလာသည္။ ဖသ၁သည္ အထိ
အေတြ႔နည္းလွ်င္ သညာ ဝိညာဏ္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာျဖစ္ေသာ ေစတသိက္တို႔က သူ႔ကိစၥကိုသူ ပီျပင္ေအာင္ မွတ္ေသာကိစၥ ေလာဘျဖစ္ေသကိစၥ ေ
ဒါသျဖစ္ေသာကိစၥ မာနျဖစ္ေသာကိစၥတို႔ကို မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ျဖစ္သည္၊ ဖသ၁သည္ ပီျပင္ေအာင္လုပ္မွသာ ကိစၥမ်ားကို ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ပါသည္။
ေဝဒနာ၌လည္း ဖသ၁ေပ်ာ့လွ်င္ ေဝဒနာသည္ သူ႔ကိစၥကို ပီျပင္ေအာင္ မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ျဖစ္သည္၊ နားလည္ေအာင္ေျပာရေသာ္ ၾကံရည္ညွစ္
ေသာခံု၌ တလိမ့္တံုးႏွစ္လံုးသည္ ၾကံပင္ကို ပီျပင္ေအာင္ ဖိညွပ္၍မေပးလွ်င္ ၾကံရည္မထြက္ႏိုင္ျဖစ္သည္၊ ပီျပင္ေအာင္ဖိညွပ္ေပးမွ ၾကံရည္ထြက္
သည္၊ ဖိညွပ္မႈသည္ ဖသ၁ကိစၥႏွင္တူပါသည္။ ယင္းေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက တိဏၰံ သဂၤတိ ဖေသ၁ာေဟာထားပါသည္။ မ်က္စိ အဆင္း ျမင္သိ စိတ္ သံုးပါးလံုးဖိညွပ္လိုက္မွ ဖသ၁ျဖစ္၍ ဖသ၁ႏွင္တူေသာ ၾကံရည္ထြက္သည္။ ၾကံရည္ကို သီးသန္႔ခံစာားေသာ ေဝဒနာျဖစ္လာသည္၊ ဘယ္
သူဘယ္ဝါ ငါဝမ္းသာလိုက္သည္စသည္ျဖင့္ သညာ ဝိညာဏ္ပါ သူ႔ကိစၥကိုသူ ေဆာင္႐ြက္ေလသည္။ ထိုသေဘာတို႔သည္ ငါသူမဟုတ္ပါ၊ သူ႔ကိ
စၥကိုသူ ေဆာင္႐ြက္ေနျခင္းတို႔ျဖစ္သည္။
ဘုရားတရားကိုမသင္ရဘဲ သံသရာႀကီး၌လည္ၿပီး စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ငိုဖို႔ ေရဖို႔ေလာက္ကိုသင္လာသည္၊ ဤထက္သင္ယူမႈ မရွိျဖစ္ခဲ့သည္၊ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ေနဖို႔သင္ယူမႈသည္ လူမွာသာမဟုတ္ ေခြး ဝက္ ၾကက္ ငွက္ နတ္ ျဗဟၼာတို႔၌လည္းျဖစ္သည္။ ဘုရားသင္ေပးေသာ တရားသ
ေဘာကို ဘုရားႏွင့္ေတြ႔မွသာ သင္ယူမႈရပါသည္၊ ဘုရားႏွင့္ေတြ႔သည္တိုင္ေအာင္ လူတိုင္းသင္ယူ၍ မရႏိုင္ျဖစ္သည္။ စာစကားႏွင့္ေျပာေသာ္
ပါရမီေကာင္းေသာသူမွ သင္ယူ၍ရသည္၊ ပါရမီအဓိပၸါယ္သည္ အထံုပါေသာသူကို ဆိုလိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားတရားကိုသင္ယူလ်က္ ႏွ
လံုးလည္းသြင္းရပါသည္။
ဖသ၁ကို ေတြ႔ထိျခင္းျပန္ထားသည္၊ ေတြ႔ထိေသာသေဘာသည္ ေစတသိက္ နာမ္တရားျဖစ္သည္၊ ဖသ၁၏ေတြ႔ထိမႈေၾကာင့္ ခံစာမႈေဝဒနာ
ေပၚသည္။ လူတစ္ေယာက္ အသာအယာကိုင္လာျခင္းသည္ ဖသ၁၊ ကိုင္လာ၍ သက္ေသာင့္သက္သာ ခံစားမႈသည္ သုခေဝဒနာေပၚသည္၊ အား
ႏွင့္ ဖ်စ္ညွစ္ကိုင္ေသာအခါ မခံခ်ိမခံသာ ခံစားရေသာအခါ ဒုကၡေဝဒနာေပၚသည္၊ ျမင္မႈ ၾကားမႈ စားမႈတို႔၌လည္း ထို႔အတူျဖစ္သည္။ ဘုရားတရား
ကို သင္ပင္သင္ေသာ္လည္း စာလိုသင္ယူ၍မရပါ၊ တရားကို တရားလိုသင္ယူရသည္။ အငယ္ခါ ေက်းဇူးႀကီးေသာ ဆရာသမားမ်ား သင္ေပးမႈသ
ည္ အမွတ္စာကိုသင္ေပးသည္၊ စာသေဘာကိုသင္လွ်င္ စာတတ္မယ္ျဖစ္သည္၊ စာတတ္ေသာ္ ကိုယ့္ေလာက္ စာမတတ္ေသာသူကို အသံုးမက်
ထင္လ်က္ မာနသာတက္သြားသည္၊ ကိုယ္ထက္တတ္ေသာသူကိုက်လွ်င္ ဒူးေထာက္႐ိုေသသည္။ မာေနန ဥႏၷေတာ ေလာေကာ၊ စာသာတတ္
၍ ပညာမတတ္ျဖစ္လ်က္ မာနတက္သည္၊ ပညာတတ္သူသည္ မာနသည္ အလိုလို က်သြားပါသည္။ တကာတကာမ်ား ယခု တရားသေဘာကို
သိ၍ ႏွလံုးသြင္းေသာအခါ အားလံုးအတူတူျဖစ္၍ မာနတက္စရာ မရွိမႈကို သိသြားပါသည္။
တဏွာတရားကိုယ္သည္ ေလာဘျဖစ္သည္၊ ေလာဘသည္ ခႏၶာမွာရွိပါသည္။ ဥပါဒါန္သည္ အစြဲအလမ္းျဖစ္သည္၊ ကာမုပါဒါန္ ဒိ႒ဳပါဒါန္ သီ
လပၸတုပါဒါန္ အတၱဝါဒုပါဒါန္အားျဖင့္ အစြဲအလမ္း ေလးမ်ိဳးရွိသည္။ ဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ ကုန္သည္ျဖစ္ေစ လယ္သည္ျဖစ္ေစ တခ်ိ ဳ႕ သူတို႔ အလုပ္၌
အစြဲအလမ္းႀကီး၍ မအိပ္ႏိုင္ျဖစ္ၾကသည္၊ အစြဲႀကီးေသာသူကို ဒုကၡႀကီးေပးသည္၊ ဥပါဒါန္အစြဲသည္ သက္သက္ ဒုကၡျဖစ္သည္။ အစြဲဥပါဒါန္ကို
ဆင္းရဲေၾကာင္း ျပထားသည္၊ သို႔ေသာ္ ငါဆင္းရဲေနသည္လို႔မသိပါ၊ ငါမအိပ္ႏိုင္သာ သိပါသည္၊ ကိုယ့္ခႏၶာသည္ တရားျဖစ္သည္ကို မၾကားဖူး၍
တရားတျခား ခႏၶာတျခားထင္ေနသည္။ ဥပါဒါန္၏တရားကိုယ္သည္ ေလာဘႏွင့္ဒိ႒ိျဖစ္သည္၊ တရားကို မသိေစကာမူ တရားကိုၾကားရ၍ ေလာ
ဘ ဒိ႒ိသည္ အကုသိုလ္တရားျဖစ္၍ မေကာင္းသိေနၾကသည္။ ေလာဘ ဒိ႒ိသည္ ခႏၶာမွာျဖစ္သည္၊ အစြဲခ်ည္းႀကီးေနေသာ္ ခႏၶာ၌ အကုသိုလ္ခ်
ည္း ျဖစ္၍ေနပါသည္။
ေလာဘအစြဲ ဒိ႒ိအစြဲႀကီးေနလွ်င္ ကာယကံဒုစ႐ိုက္ ဝစီကံဒုစ႐ိုက္ မေနာကံဒုစ႐ိုက္မ်ား ဝင္လာလိမ့္မယ္ျဖစ္သည္၊ အကုသိုလ္တျခား ဒုစ႐ို က္တျခားျဖစ္သည္။ အကုသိုလ္အျမစ္ရွိသမွ် ဒုစ႐ိုက္လာသည္၊ ဒုစ႐ိုက္မလာေစလိုလွ်င္ အကုသိုလ္ကို ငါသူမဟုတ္ အကုသိုလ္သာျဖစ္သည္လို႔
အသိႏွင့္ဖယ္ပစ္ရသည္။ ငါသူမဟုတ္ကို သိသြားလွ်င္ အပါယ္ကိုေရာက္ေစတတ္ေသာ အကုသိုလ္ျပဳတ္ထြက္သြားပါသည္။
ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္သည္ ငါသူမဟုတ္ တရားျဖစ္သည္လို႔ သိျမင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အကုသိုလ္ရွိေသာ္လည္း အပါယ္သို႔ မေရာက္သည္
ကို ရတနသုတ္၌ ဘုရားေဟာထားသည္။
ကိဥၥပိ ေသာ ကမၼံ ကေရာတိ ပါပကံ၊ ကာေယန ဝါစာ ဥဒ ေစတသဝါ။
အဘဗၺေသာ တသ၁ ပဋိစၧဒါယ၊ အဘဗၺတာ ပဒသ၁ ဝုတၱာ။
ေသာ၊ ထိုေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္သည္။ ကာေယနဝါ၊ ကိုယ္ျဖင့္လည္းေကာင္း။ ဝါစာယဝါ၊ ႏႈတ္ျဖင့္လည္းေကာင္း။ ေစတသာဝါ၊ စိတ္ျဖင့္လည္း
ေကာင္း။ ပါပကံ ကမၼံ၊ မေကာင္းေသာအလုပ္ကို။ ကိဥၥပိ၊ အကယ္၍။ ကေရာတိ၊ ျပဳမိ၏။ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္သည္ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုး သံုးပါးျဖင့္ မ
ေကာင္းမႈကိုလုပ္အံု႔။ ေသာ၊ ထိုေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္သည္။ တသ၁၊ ထိုမေကာင္းမႈကို။ ပဋိစၧဒါယ၊ ဖံုးလႊမ္းအံ့ေသာငွါ။ ဝါ၊ အပါယ္သို႔လားျဖင္းငွါ။ အဘေဗၺာ၊ မထိုက္ၿပီ။ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္သည္ အပါယ္ကိုေရာက္ေစတတ္ေသာ အကုသိုလ္ကို ဖယ္ပစ္လိုက္သည္၊ ေလာဘ ေဒါသ မာနအကု
သိုလ္သည္ က်ံေနေသးသည္။
ဥပါဒါန္၌ ဒိ႒ဳပါဒါန္ သီလပၸတုပါဒါန္ အတၱဝါဒုပါဒါန္တို႔သည္ ဒိ႒ိျဖစ္သည္၊ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္သည္ ဒိ႒ိအကုသိုလ္ကိုပယ္၍ ေဒါသ မာနတို႔
ကို မပယ္ႏိုင္ေသးျဖစ္သည္၊ ဒိ႒ိအကုသိုလ္ကိုပယ္လွ်င္ အပါယ္သို႔ မသြားျဖစ္သည္။ ဒိ႒ိအကုသိုလ္ကို ပယ္ရန္အတြက္ တရားကိုမနာ တရားကို
ႏွလံုးမသြင္းလွ်င္ ဒိ႒ိကိုမပယ္ႏိုင္ျဖစ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဒိ႒ိကိုပယ္ရန္ တရားကိုနာယူၿပီး တရားကိုႏွလံုးသြင္းရပါသည္။ ယခု တရားနာ၍ တရား
ကိုႏွလံုးသြင္းလွ်င္ ေသာတာပန္သိေသာ လူကိုယ္နတ္ကိုယ္မဟုတ္ တရားကိုယ္ကိုသိသြားသည္၊ ငါသူမဟုတ္ သက္သက္ဒုကၡတရားျမင္လွ်င္
အပါယ္ေလးဘံုသည္ သူ႔အတြက္ ေပ်ာက္သြားသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ တရားကိုယ္ကိုေကာက္ရသည္။ တရားကိုယ္ကိုသိသြားလွ်င္ အလြန္ေက်းဇူးမ်
ားပါသည္၊ ဥပါဒါန္၏တရားကိုယ္သည္ ေလာဘႏွင့္ဒိ႒ိျဖစ္သည္။
ကမၼဘဝ၌ ကုသိုလ္ကံကို တရားကိုယ္မေကာက္တတ္၍ ေသလွ်င္ ငါ့ကံကိုငါယူသြားမယ္ ထိုသို႔ယူထားမႈသည္ ကံကို ငါယူထားျခင္းျဖစ္သ
ည္။ ကံကို ခႏၶာသေဘာႏွင့္ေျပာေသာ္ သခၤါရကၡႏၶာျဖစ္သည္၊ ကံသည္ အလုပ္ျဖစ္သည္၊ အတိတ္စကားႏွင့္ေျပာေသာ္ သခၤါရျဖစ္သည္၊ ပစၥဳပၸန္စ
ကာႏွင့္ေျပာေသာ္ ကံအမည္ရပါသည္။ သခၤါရ သို႔မဟုတ္ ကံအမည္ရေသာ ေစတနာကို တရားကိုယ္လို႔မသိဘဲ ငါ့ကိုယ္ငါ့ဟာလို႔ယူလွ်င္ ေစတ
နာကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယထားရာက်သည္၊ ငါ့ကိုယ္ငါ့ဟာယူမႈသည္ ေစတနာလို႔ သီးျခားမသိ၍ျဖစ္သည္၊ သီးျခားမသိမႈကို မိစၧာဒိ႒ိေခၚသည္။ မိစၧာဒိ႒ိသ
ည္ ကုလားကိုေခၚသည္မဟုတ္ အျမင္မွားေနမႈကိုေခၚသည္၊ ေစတနာကို ငါ သူ ပုဂၢိဳလ္ သတၱဝါျမင္ေနမႈသည္ မိစၧာဒသ၁န မိစၧာဒိ႒ိျဖစ္သည္။ ငါ
သူမျမင္ေအာင္ အလႉေပး သီလေဆာက္တည္ ပုတီးစိပ္ ေမတၱာပြါး၍လည္း အျမင္မွန္မႈမလာျဖစ္သည္၊ တရားနာ၍ တရားကိုႏွလံုးသြင္းမွ ငါမဟု
တ္ သူမဟုတ္ ေစတနာတရားသာ ခႏၶာမွာျဖစ္ေနသည္ကို အမွန္သိသြားပါသည္၊ အျမင္မွန္မႈကို သမၼာဒသ၁န အယူမွန္မႈကို သမၼာဒိ႒ိေခၚပါသည္
။
အျမင္မွန္အယူမွန္သည္ ေကာင္းသည္ကိုလုပ္လွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးကိုရသည္ ဆိုးသည္ကိုလုပ္လွ်င္ ဆိုးက်ိဳးကိုရသည္အျမင္မွန္ႏွင့္ မတူျဖစ္သ
ည္၊ ေကာင္သည္ကိုလုပ္လွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးကိုရသည္ ဆိုးသည္ကိုလုပ္လွ်င္ ဆိုးက်ိဳးကိုရသည္အျမင္သည္ ကံႏွင့္ကံ၏အက်ိဳးကို ျမင္မႈျဖစ္သည္။ ကံႏွင့္ကံ၏အက်ိဳးကိုျမင္ေသာ သမၼာဒသ၁န သမၼာဒိ႒ိဉာဏ္သည္ အပါယ္ေလးပါးမွ မလြတ္ႏိုင္ေသးျဖစ္သည္၊ အေၾကာင္က တရားကိုမျမင္၍
ျဖစ္သည္၊ ငါမဟုတ္ သက္သက္တရားလို႔ျမင္သည္က အပါယ္ေလးပါးမွ လြတ္ထြက္သြားသည္။ ဘုရားတရားကိုမနာရ၍ ေစတနာကို ငါယူထား
သည္၊ ယင္းေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳေသာအခါ ဘုရား၏အဆံုးအမကို နားေထာင္၍ ႏွလံုးသြင္းဖို႔လိုပါသည္။
တခ်ိဳ႔အစြဲသန္သူက တစ္ဘဝတည္းႏွင့္ရဖို႔မဟုတ္ ယင္းေၾကာင့္ လိုရာဘဝကို ေတာင္းရသည္၊ မဟုတ္လွ်င္ ထိုဘဝတိမွာ ထမင္းငတ္ေနမယ္
စသည္ျဖင့္ေျပာသည္။ ကိုယ္က စဥ္းစားတတ္မႈသည္ ဤေလာက္သာရွိသည္၊ တစ္ဘဝတည္းႏွင့္ နိဗၺာန္ကို ရဖို႔မဟုတ္ဆိုရာ၌ ယခုမွ ဘဝစေန
သလိုျဖစ္ေနသည္။ ယခုလက္ရွိဘဝသည္ ယခုမွစသည္ ဘဝမဟုတ္ပါ၊ ေရတြက္၍မရျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ၊ ဉာဏ္မရွိလွ်င္ ေရွ႔ေနာက္ကို မေတြးတတ္ျဖစ္
သည္။ နံပါတ္ႏွစ္အကြက္၌ ဝိညာဏ္ နာမ္႐ုပ္ သဠာယတန ဖသ၁ ေဝဒနာသည္ ကိုယ့္ခႏၶာျဖစ္သည္၊ ကိုယ့္ေနာက္ကိုၾကည့္လွ်င္ အဝိဇၨာရွိေနသ
ည္၊ ကိုယ့္ေရွ႔ကိုၾကည့္ေသာ္ တဏွာသည္ ေစာင့္ႀကိဳေနပါသည္။ ဘုရားသာသနာႏွင့္ေတြ႔ႀကံဳ၍ ကိုယ္ကလည္းရွာသည္ျဖစ္၍ ဘုရားတရားႏွင့္
ေတြ႔ရျခင္းျဖစ္သည္၊ ဘုရားတရားႏွင့္မေတြ႔ဘဲ ေသသြားခဲ့ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ား အမ်ားႀကီးရွိပါသည္။
ကမၼဘဝၿပီးလွ်င္ ဘဝပစၥယာ ဇာတိ။ ဘဝပစၥယာ၊ ကမၼဘဝအမည္ရေသာ ေစတနာေၾကာင့္။ ဇာတိ၊ ဥပပတၱိဘဝဇာတိသည္။ သမၻဝတိ၊ ျဖစ္
၏။ ေစတနာ ကမၼဘဝေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚျခင္း ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္ေပၚျခင္းျဖစ္သည္။ ေစတနာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚျခင္းျဖစ္သည္ကို တရားကိုယ္ကို အ
ေသအခ်ာ မေကာက္တတ္ေသာသူသည္ ေကာင္းေသာေစတနာကံေၾကာင့္ လူ နတ္ ျဗဟၼာျဖစ္သည္ကို ေကာက္ထားသည္၊ မေကာင္းေသာ ေစ
တနာကံေၾကာင့္ ငရဲ တိရစၧာန္ ၿပိတၱာ အသူရကာယ္ျဖစ္သည္ကို ေကာက္ထားသည္။ သူမ်ားကို ပို႔ခ်လွ်င္လည္း ကိုယ္နားလည္သလို ထိုနည္းအ
တိုင္း ပို႔ခ်သည္၊ ထိုသေဘာသည္ အေျပာ၌ဟုတ္ၿပီး တကယ့္မူရင္းမက်ျဖစ္သည္။ ေကာင္းကံေၾကာင့္ လူနတ္ျဗဟၼာျဖစ္သည္၊ မေကာင္းကံေၾက
ာင့္ ငရဲတိရစၧာန္ၿပိတၱာအသူရကာယ္ျဖစ္သည္ကို ဘုရားထံကိုသြား၍ သင္ယူဖို႔မလိုျဖစ္သည္၊။ မိဘ ဘိုးဘြား ေက်းဇူးရွင္ဆရာသမားမ်ား ပို႔ခ်ေပး
ၾကပါသည္၊ ထိုပို႔ခ်မႈေၾကာင့္ ကိုယ္က မေကာင္းေသာစိတ္ကို ဖယ္ႏိုင္သမွ်ဖယ္ၿပီး ေကာင္းေသာစိတ္ကို ေမြးႏိုင္သမွ်ေမြးျမဴလ်က္ ပစၥဳပၸန္ဘဝကို ျပဳ
ျပင္ေနၾကသည္။
မသိမျမင္တတ္ေသာေၾကာင့္ ဇာတိအရ ရွိရင္းစြဲကို ေကာက္ဖို႔မတတ္သည္ျဖစ္၍ လူ နတ္ ျဗဟၼာ ငရဲ တိရစၧာန္ ေကာက္ထားသည္၊ ကိုယ္
မသိမျမင္တတ္မႈကို မိဘဆရာသမားကို အျပစ္တင္၍မရပါ၊ မိဘဆရာသမားတို႔သည္လည္း သူတတ္သလို ပို႔ခ်ေပးသည္။ ဘုရားပြင့္လာၿပီးမွ လူ
နတ္ျဗဟၼာ ငရဲတိရစၧာန္ၿပိတၱာအသူရကာယ္ျဖစ္ေပၚျခင္းသည္ အေခၚျဖစ္ၿပီး ဇာတိအရ အမွန္ျဖစ္ေပၚေနသည္က ခႏၶာျဖစ္ေပၚေနသည္လို႔ အရင္း
က်ေအာင္းေျပာလိုက္သည္။ စဥ္းစားၾကည့္ေသာ္ လူနတ္ျဗဟၼာသည္ ယခုခႏၶာကိုေခၚသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ လူဆိုေသာစကားႏွင့္မဆံုးဘဲ လူေနာက္
နား၌ လူခႏၶာ နတ္ခႏၶာ ျဗဟၼာခႏၶာ ငရဲခႏၶာ တိရစၧာန္ခႏၶာ ၿပိတၱာခႏၶာ အသူရကာယ္ခႏၶာ ခႏၶာဆက္ရသည္၊ ပင္ရင္းသည္ ခႏၶာျဖစ္ပါသည္။
ဝိဇၨာဉာဏ္အသိရ၍ ဘုရားပြင့္လာမွ အရင္းက်က်ေျပာလာသည္၊ အသိမရွိဘဲ အဝိဇၨာရွိေနေသာ္ လူနတ္ျဗဟၼာ ငရဲတိရစၧာန္ႏွင့္ဆံုးေနသည္၊
ထိုသေဘာသည္ အဝိဇၨာသတၱိျဖစ္ပါသည္။ အဝိဇၨသတၱိသည္ ဟုတ္သလိုိုလိုႏွင့္ အဖ်ားကိုျပၿပီး လိမ္ေနသည္၊ ဘုရားႏွင့္ေတြ႔မွ လူနတ္ျဗဟၼာ ငရဲ
တိရစၧာန္ၿပိတၱာအသူရကာယ္သည္ ခႏၶာျဖစ္သည္။ လူနတ္သည္ အေခၚျဖစ္လ်က္ ရွိေနသည္က ခႏၶာျဖစ္ပါသည္။
ဇာတိ၊ ျဖစ္ေပၚျခင္းအဓိပၸါယ္သည္ လူနတ္ျဖစ္ေပၚသည္ကို ဆိုသည္မဟုတ္ပါ ခႏၶာျဖစ္ေပၚသည္ကို ဆိုလိုပါသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ခပင္းေလာက
ဓာတ္ လူနတ္မ်ားစြာ သတၱဝါတို႔ ျဖစ္လာရမႈ မဟုတ္ဟုဆိုထားပါသည္။ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုသည္ ေလာကဓာတ္တစ္ခုျဖစ္သည္၊ ေလာကဓာတ္ေပါ
င္း အနႏၲစၾကာဝဠာရွိသည္၊ ထိုအလံုးစံုေသာ ေလာကဓာတ္၌ လူနတ္ျဗဟၼာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါျဖစ္ေနသည္မဟုတ္ ခႏၶာျဖစ္ေနပါသည္။ ထိုကို အ
ေျမာ္အျမင္ၾကီးေသာဉာဏ္ႏွင့္ ၾကည့္ရသည္၊ အေျမာ္အျမင္ႀကီးေသာဉာဏ္ကို ကိုယ္က တစ္ခါမွလည္း မၾကားဖူးျဖစ္သည္၊ ၾကားဖူးသည္က ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ လူနတ္ျဗဟၼာျဖစ္သည္၊ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ငရဲတိရစၧာန္ၿပိတၱာအသူရကာယ္ျဖစ္သည္၊ ထိုထက္ေရွ႔ကို တိုး၍မရျဖစ္သည္။
လူနတ္ျဗဟၼာျဖစ္မႈကိုၾကည့္၍ အေျမာ္အျမင္ႀကီးေသာဉာဏ္ ထင္သြားသည္၊ ထင္သည့္အတိုင္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ေသာအခါ လူ နတ္ သူေဌးသူၾကြယ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္၊ ထိုသို႔ျပဳလုပ္မႈကို အေျမာ္အျမင္ႀကီးေသာဉာဏ္ႏွင့္ ျပဳလုပ္သည္လို႔ သိထားၾကသည္၊ ထိုသေဘာ
သည္ အလြန္လြဲမွားမႈျဖစ္ပါသည္။
ဘုရားႏွင့္ေတြ႔၍ ဘုရားစကားကို နားေထာင္ၾကည့္ေသာ္ အေျမာ္အျမင္ႀကီးေသာဉာဏ္ကို သိရပါသည္၊ အေျမာ္အျမင္ႀကီးေသာဉာဏ္သ
ည္ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာကိုသိေသာ ဝိပသ၁နာဉာဏ္ျဖစ္သည္၊ ဝိပသ၁နာဉာဏ္သည္ ဘုရားပြင့္မွသာရွိ၍ ဘုရားထံမွသာ ရရွိပါသည္။ ယခု တကာတ
ကာမမ်ားသည္ ဘုရားသာသနာႏွင့္ၾကံဳ၍ ဝိပသ၁နာဉာဏ္ကို ၾကားၾကရသည္ျဖစ္၍ အင္မတန္ ကံေကာင္းသည္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ခပင္းေလာက
ဓာတ္ လူနတ္မ်ားစြာ သတၱဝါတို႔ ျဖစ္လာရမႈ မဟုတ္ဟု ဉာဏ္ျဖင့္ရွဳ၍ေျမာ္၊ အေျမာ္အျမင္ႀကီးေသာဉာဏ္ႏွင့္ ၾကည့္ေသာအခါ ႐ုပ္နာမ္ သို႔မဟု တ္ ခႏၶာငါးပါးျဖစ္ေနပါသည္။
ဇာတိ၊ ျဖစ္ေပၚျခင္းသည္ ႐ုပ္ဇာတိ နာမ္ဇာတိ ႐ုပ္နာမ္ျဖစ္ေပၚေနသည္။ မိဘဘိုးဘြား ဆရာသမားေျပာစကားႏွင့္ မတူျဖစ္သည္၊ ထိုပုဂၢိဳလ္တို႔
သည္ လူဇာတိ နတ္ဇာတိ ျဗဟၼာဇာတိ ငရဲဇာတိစသည္ျဖင့္ ေျပာၾကသည္၊ သူတို႔သည္ ႐ုပ္နာမ္ကို ထိုးေဖာက္၍ မျမင္တတ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သ
ည္၊ ဘုရားသည္ ႐ုပ္နာမ္ကို ထိုးေဖာက္ျမင္သည္ျဖစ္၍ ႐ုပ္ဇာတိ နာမ္ဇာတိ ေျပာႏိုင္ပါသည္။
႐ုပ္ဇာတိ နာမ္ဇာတိကို ၾကားရ၍သိပါၿပီ၊ သို႔ေသာ္လည္း ဝမ္းတြင္မွာ ဉာဏ္ေရာက္ဖို႔လိုပါသည္၊ ၾကား၍သိမႈသည္ သုတမယဉာဏ္ျဖစ္၍
ကိုယ္တိုင္သိမႈသည္ ဘာဝနာမယဉာဏ္ျဖစ္သည္။ ခႏၶာကိုယ္ကိုၾကည့္သည္ႏွင့္ ႐ုပ္ဇာတိ နာမ္ဇာတိကို ျမင္တတ္ဖို႔လိုသည္၊ ဥပမာ ကေလးတ
စ္ေယာက္ ေမြးဖြားသည္ကိုၾကည့္ေသာ္ ထိုကေလး၌ မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ကိုယ္ စိတ္ပါသည္၊ မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ကိုယ္သည္ ႐ုပ္ျဖစ္
သည္၊ စိတ္သည္ နာမ္ျဖစ္သည္၊ ႐ုပ္ဇာတိ နာမ္ဇာတိျဖစ္သည္။ မိခင္ေမြးေပးေသာ မ်က္စိႏွင့္ၾကည့္ေသာအခါ ေယာက်္ားေလး အသားျဖဴ အသား
မဲစသည္ျဖင့္ လူကေလးျမင္သည္၊ ျမင္တတ္ေအာင္ကလည္း ပညာကိုမၾကားဖူး ပညာမ်က္စိလည္း ကိုယ့္မွာမရွိျဖစ္သည္။ ဘုရားေပးေသာ မ်က္
စိႏွင့္ၾကည့္ေသာအခါ ႐ုပ္ဇာတိ နာမ္ဇာတိကို ျမင္ပါသည္။
လူတို႔သာမဟုတ္ ေခြးေၾကာင္ၾကက္ငွက္တို႔၌လည္း မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ကိုယ္ စိတ္ရွိၾကသည္၊ သူတို႔သည္လည္း ႐ုပ္ဇာတိ နာမ္ဇာတိ
ျဖစ္သည္။ သဏၭာန္ကို မၾကည့္ရပါ၊ သဏၭာန္ကိုၾကည့္လွ်င္ ကုလား႐ုပ္ႏွင့္ရခိုင္႐ုပ္ မတူျဖစ္သည္၊ ေခြး႐ုပ္ႏွင့္လူ႐ုပ္သည္လည္း မတူျဖစ္သည္၊ ခ
ႏၶာရွိခ်င္းသည္ တူၾကပါသည္၊ ဉာဏ္မ်က္လံုးႏွင့္ၾကည့္ေသာ္ အားလံုး ႐ုပ္ဇာတိ နာမ္ဇာတိျမင္သည္။ ဇာတိ၊ ျဖစ္ေပၚျခင္း ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေပၚ
ျခင္းသည္ ဉာဏ္ရွိသူ၌ ထင္ရွားသည္၊ ဉာဏ္မရွိသူ၌ လူ ေခြး ေၾကာင္ထင္ရွားသြားသည္။ မိမိတို႔က ဉာဏ္ရွိေအာင္မလုပ္လွ်င္ တစ္သက္လံုး
မထင္ရွားႏိုင္ျဖစ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကစာေပကို အႀကီးအက်ယ္တတ္ေသာ္လည္း ဘုရားထံမွ သင္ယူမႈမရွိလွ်င္ မ်က္စိမပြင့္ႏိုင္ျဖစ္သည္။
ေမြးေသာအခါလည္း မ်က္စိအကန္း ေနေသာအခါလည္း မ်က္စိအကန္း ေသေသာအခါလည္း မ်က္စိအကန္းျဖစ္၍ အကန္းေမြး အကန္းေန အက
န္းေသျဖစ္သည္။
ထိုဘဝ၌ေသခဲ့ၿပီး ယခုဘဝသို႔ေရာက္ေနသည္၊ တရားသေဘာကို ယခုဘဝ၌ မၾကားခဲေသာ္ အကန္းဘဝႏွင့္ေနၿပီး အကန္းဘဝႏွင့္ေသရသ
ည္၊ ေနာက္ျဖစ္ျပန္လည္း အကန္းျဖစ္ရသည္။ ထိုသေဘာကို ျမတ္စြာဘုရားက အႏၶေဝဏူပမံ အကန္းတန္းႀကီးျမင္ပါသည္။ အဝိဇၨာရွိသူသည္ မ်
က္စိရွိသူမဟုတ္ မ်က္စိကန္းသူျဖစ္သည္၊ တစ္ေယာက္တည္း ကန္းလာသည္မဟုတ္ဘဲ မ်ိဳးႏွင့္ခ်ီၿပီး တစ္ေယာက္ခါးကို တစ္ေယာက္ဖက္၊ တစ္ေ
ယာက္ခါးကို တစ္ေယာက္ဖက္လ်က္ ကန္းလာၾကသည္၊ ယင္းကို အႏၶေဝဏူပမံ အကန္းတန္းႀကီးေခၚသည္။
တရားကိုယ္ကိုရလွ်င္ အကန္းဘဝသည္ ပြင့္စျပဳ ၿပီျဖစ္သည္၊ သို႔ေသာ္လည္း အလံုးစံုေတာ မပြင့္ေသးျဖစ္သည္။ မ်က္စိဆရာဝန္ထံ၌ မ်က္စိကို
ခြဲစိတ္၍ ပတ္တီးစည္းထားခ်ိန္၌ ထိုမ်က္စိသည္ ပြင့္စျပဳေနၿပီျဖစ္သည္၊ ထို႔အတူ တရားကိုယ္ကို ရသည့္ေလာက္ကပင္ အကန္းဘဝသည္လည္း
ပြင့္စျပဳေနပါသည္။
စကၡံဳ ဥဒပါဒိ၊ ညာဏံ ဥဒပါဒိ၊ ပညာ ဥဒပါဒိ၊ ဝိဇၨာ ဥဒပါဒိ၊ အာေလာေကာ ဥဒပါဒိ၊ ဓမၼစကၠပဝတၱနသုတ္မွာ ဥဒပါဒိငါးပါးႏွင့္ မဂၢင္တရားကို ရွ
င္းျပထားသည္။ စကၡံဳ ဥဒပါဒိ၊ မ်က္စိပြင့္ၿပီ၊ ျမတ္စြာဘုရားမွာ အေမေမြးသည့္ေလာက္ကပင္ မ်က္စိပါသည္၊ ထိုမ်က္စိကို ဆိုလိုသည္မဟုတ္ပါ။ ဉာဏံ ဥဒပါဒိ၊ ဉာဏ္မ်က္စိကို ယူရပါသည္။ ယခု တရားကိုယ္ကို ေကာက္တတ္မႈသည္ ဉာဏ္ျဖစ္သည္၊ တရားကိုယ္ကို ေကာက္တတ္သြား
လွ်င္ ဇာတိကို ႐ုပ္နာမ္ျဖစ္သည္လို႔ျမင္သည္၊ ခႏၶာနံ ပါတုဘာေဝါ၊ ခႏၶာျဖစ္သည္ကို ျမင္သြားပါသည္။ ယခု အခ်ိန္ေစ့၍ တရားထိုင္ၾကေအာင္။
