စစ္ေတြၿမိဳ႕ ဓာတ္လယ္ေက်ာင္းတိုက္ မဟာကမၼ႒ာနာစရိယ ဘဒၵႏၲ သုဝဏၰဆရာေတာ္
လဂၤလားေဒ့ခ်္ႏိုင္ငံ ဖေလာင္းခ်ိပ္(cox's bazar)ၿမိဳ႕ ဇယသုခေက်ာင္း၌
၂၀၀၇ ခု ေမလ ၈ ရက္ မြန္းလြဲ ၁ နာရီမွ ၂ နာရီထိ ေဟာၾကားအပ္ေသာ
ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရားေတာ္
ဝဋ္သံုးဝ- အပိုင္းတစ္စက္ဝိုင္းကိုၾကည့္ရေအာင္၊ ႏွစ္ရပ္မူလမွာ အဝိဇၨာမူလေၾကာင့္ ေဝဒနာထိတစ္ပိုင္း၊ တဏွာမူလေၾကာင့္ မရဏထိတစ္ပိုင္းျဖစ္သည္၊ အဝိဇၨာ
မူလေၾကာင့္ ေဝဒနာထိသည္ ယခုခႏၶာ ရေနမႈျဖစ္သည္၊ ယခုခႏၶာသည္ ေဝဒနာႏွင့္ေသ၍ ဘဝေကာင္းႏွင့္ စည္းစိမ္ေကာင္းကိုရွာလ်က္ တဏွာ
ႏွင့္သြားဖို႔ျပင္ေနသည္၊ ဘဝေကာင္းႏွင့္ စည္းစိမ္ေကာင္းကို သြားဖို႔ျပင္မႈသည္ တဏွာမွ မရဏထိျဖစ္သည္။ လက္ရွိခႏၶာကိုယ္ကို အဝိဇၨာေပ်ာ က္ေအာင္ တရားက်င့္သံုးလိုလွ်င္ ခႏၶာငါးပါးမွာ သတိကပ္ၿပီးမွတ္ေသာ္ ျဖစ္ပ်က္ကို ျမင္မယ္ျဖစ္သည္၊ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ အရွဳခံကိုသိလွ်င္ အရွဳခံက ျဖစ္
ပ်က္ဒုကၡ သိဉာဏ္က မဂၢထြက္ပါသည္၊ ထိုအခါ တဏွာ မာန ဒိ႒ိ အားလံုးေသၿပီးလွ်င္ သံသရာ၌ အပရႏၲစက္ ၿငိမ္းသြားမယ္ျဖစ္သည္။
ဝဋ္သံုးဝ၌ ျမွားႀကီးကို အလယ္က ႏွစ္ျခမ္းခြဲထားသည္အတိုင္း ေလာေလာဆယ္ နားလည္ထားပါ၊ အဝိဇၨာကို ျမွားႏွင့္ထိုးျပထားသည္၊ အဝိဇၨ
ာသည္ ကိေလသဝဋ္၊ သခၤါရသည္ ကမၼဝဋ္၊ ဝိညာဏ္ နာမ္႐ုပ္ သဠာယတန ဖသ၁ ေဝဒနာသည္ ဝိပါကဝဋ္၊ ပုဗၺႏၲစက္၌ ကိေလသဝဋ္တစ္ပါး က
မၼဝဋ္တစ္ပါး ဝိပါကဝဋ္ ငါးပါးျဖစ္သည္။ အပရႏၲစက္၌ တဏွာ ဥပါဒါန္သည္ ကိေလသဝဋ္၊ ကမၼဘဝသည္ ကမၼဝဋ္၊ ဇာတိ ဇရာ မရဏသည္ ဝိပါ
ကဝဋ္၊ အပရႏၲစက္၌ ကိေလသဝဋ္ႏွစ္ပါး ကမၼဝဋ္တစ္ပါး ဝိပါကဝဋ္ သံုးပါးျဖစ္သည္။
အဂၤါတစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးမွာ ဇရာမရဏကိုေပါင္း၍ တစ္ပါးယူသည္၊ ဝဋ္မွာက်လွ်င္ ဇရာတစ္ပါး မရဏတစ္ပါး ႏွစ္ပါးခြဲယူသည္၊ ဝဋ္၌ ဇရာသည္ လည္း ဒုကၡတစ္မ်ိဳး မရဏသည္လည္း ဒုကၡတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ပါးခြဲယူပါသည္။ ယခုလက္ရွိခႏၶာ လူျဖစ္ေနမႈသည္ ပုဗၺႏၲစက္၌ နံပါတ္ႏွစ္
အကြက္ျဖစ္သည္၊ ယခုခႏၶာသည္ အတိတ္က ကိေလသဝဋ္ႏွင့္ ကမၼဝဋ္ရွိခဲ့သည္၊ ယခုလက္ရွိခႏၶာသို႔မေရာက္မီ သတၱဝါတို႔သည္ အတိတ္ခႏၶာ
မွာ တရားကိုမလုပ္ဘဲ ကိေလသဝဋ္ႏွင့္ ကမၼဝဋ္ကိုခ်ည္း လုပ္ေနခဲ့သည္။ ကိေလသဝဋ္ႏွင့္ ကမၼဝဋ္ကို လုပ္ေနခဲ့ေသာစကားသည္ စာစကားျဖ စ္သည္၊ စာစကားကို ခႏၶာဉာဏ္ေရာက္သိဖို႔ လိုလာပါသည္။
စိတ္ကို ပူပန္ေစတတ္တဲ့သေဘာကို ကိေလသာေခၚသည္၊ စိတ္သည္ ေအးၿငိမ္၍ ေနဖို႔မရျဖစ္သည္၊ ကိေလသာေၾကာင့္ စိတ္သည္ ပူပန္ရ သည္၊ ေလာဘေၾကာင့္ ေဒါသေၾကာင့္ ေမာဟေၾကာင့္ မာနေၾကာင့္ စိတ္သည္ ပူပန္ရသည္၊ စိတ္ကို ပူပန္ေစတတ္တဲ့ သေဘာရွိေသာေၾကာင့္ ကိေလသာေခၚပါသည္။ သူသည္ ခ်မ္းသာေအာင္မထား စိတ္ကို ႏွိပ္စက္ေနသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ အဝိဇၨာ ေလာဘ ေဒါသ မာန ဒိ႒ိတို႔သည္ စိတ္ကို ပူပန္ေစတတ္ ႏွိပ္စက္တတ္ေသာ တရားျဖစ္သည္၊ ထိုကို ပါဠိစကားႏွင့္ ကိေလသာေခၚပါသည္။
စိတ္ကို ပူပန္ေစတတ္ ႏွိပ္စက္တတ္ေသာ ေလာဘ ေဒါသ မာနတို႔သည္ တစ္ႀကိမ္ႏွိပ္စက္ေနသည္မဟုတ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႏွိပ္စက္ေနသည္၊
အႀကိမ္ႀကိမ္ ႏွိပ္စက္ေနသည္သေဘာကို ဝဋ္ေခၚသည္။ ဝ႗ မာဗႏၶ၊ ဝ႗ံ၊ ဝဋ္ကို။ အာဗႏၶံ၊ မျပတ္။ မျပတ္ႏွိပ္စက္သည္။ မျပတ္အဓိပၸါယ္သည္ ခႏၶာ
မၿငိမ္းသမွ် ကိေလသာကို မဖယ္သမွ် တစ္ႀကိမ္မဟုတ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ေနသည္ကို ဝဋ္ေခၚပါသည္။ သက္သက္ ပူပန္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ေအာင္ လု
ပ္ေနေသာ အဓိပၸါယ္ပါေနသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ အဝိဇၨာကို ကိေလသဝဋ္ေခၚသည္။ သစၥာမသိမႈသည္ အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေပးသည္၊ တစ္ေနရာမ
ဟုတ္ တစ္ဘဝမဟုတ္ ေနရာတိုင္း ဘဝတိုင္းမွာ သစၥာမသိမႈေၾကာင့္ ႏွိပ္စက္ခံေနရသည္။
သစၥာကိုမသိမႈေၾကာင့္ ႏွိပ္စက္ခံေနရေသာ္ သစၥာသည္ ခႏၶာျဖစ္သည္၊ ခႏၶာသည္ ဆင္းရဲအမွန္ ဒုကၡသစၥာျဖစ္သည္။ ခႏၶာကို ငါသူလို႔မသိရ
ပါ၊ ငါရွိလွ်င္ ငါ့ဟာရွိသည္၊ ငါမရွိမွ ငါ့ဟာ ျပဳတ္သြားမယ္ျဖစ္သည္။ ဘုရား၏အဆံုးအမ၌ ငါဆိုေသာအစြမ္းအထင္းကို ေရွ႔ဦးရွင္းရသည္၊ ငါမရွိၿပီ
ျဖစ္ေသာ္ ငါ့ဟာ မနည္းျပဳတ္၍သြားသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ငါမဟုတ္ပါလို႔ သိေပးရသည္။ နာမ္ႏွင့္႐ုပ္ကို ငါေျပာေန၍ ေျပာသည့္အတိုင္း သိေနၾက သည္၊ ထိုအေျပာသည္ အေျပာသာျဖစ္၍ အဟုတ္အမွန္သည္ နာမ္ႏွင့္႐ုပ္ျဖစ္သည္။
ျမင္မႈ၌ နာမ္႐ုပ္ေပၚသည္၊ ၾကားမႈ၌ နာမ္႐ုပ္ေပၚသည္၊ နံမႈ၌ နာမ္႐ုပ္ေပၚသည္၊ စားမႈ၌ နာမ္႐ုပ္ေပၚသည္၊ လုပ္ကိုင္မႈ၌ နာမ္႐ုပ္ေပၚသည္၊ ၾကံ
ေတြးမႈ၌ နာမ္႐ုပ္ေပၚသည္၊ ငါသူမရွိ နာမ္႐ုပ္သာရွိပါသည္။ နာမ္႐ုပ္သာရွိသည္လို႔သိေသာ္ မသိေသာအဝိဇၨာသည္ ႏွိပ္စက္ဖို႔မရျဖစ္သည္၊ နာမ္
႐ုပ္ကို နာမ္႐ုပ္လို႔သိဖို႔ အဝိဇၨာသည္ မနည္းေၾကာက္သည္၊ နာမ္႐ုပ္လို႔သိသြားေသာ္ အဝိဇၨာသည္ ႏွိပ္စက္ခြင့္မရႏိုင္သည္ျဖစ္၍ ဖံုးထားလိုက္ သည္၊ လူတည္ သားတည္ သမီးတည္ အိမ္ရွင္တည္ အိမ္ရွင္မတည္အစရွိသည္ျဖင့္ဖံုးထားလိုက္ပါသည္။
အကန္းသည္ ဘုရားတရားကို မၾကားဖူးေသာအခါ အဟုတ္ထင္ေနသည္၊ အဟုတ္ထင္ေသာ္ ကိုယ့္ကို ကိေလသဝဋ္ အဝိဇၨာက ႏွိပ္စက္ေ
နပါၿပီ၊ ဒုေကၡ အဉာဏံ။ ေလာကေရးရာမွာ စားေရး ေသာက္ေရး ေနထိုင္ေရး သားေရး သမီးေရး အစီးအပြါးေရးတို႔၌ မသိတတ္လွ်င္ မသိတတ္
မႈအတြက္ ပူပန္ရသည္၊ ထိုပူပန္မႈသည္က တစ္ဘဝအတြက္သာျဖစ္သည္၊ အဝိဇၨာအစစ္ မဟုတ္ေသးျဖစ္သည္။ အဝိဇၨာသေဘာက ေယာက္်ား မိန္းမ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါမဟုတ္သည္ကို အဟုတ္လုပ္ၿပီး လိမ္ေနေသာအခါ ငါ႐ို႔မွာ ဆရာမရွိျဖစ္ေနသည္၊ ဆရာမရွိလွ်င္ ငါ႐ို႔ကို အဝိဇၨာသည္ လိမ္ ခ်င္သလို လိမ္၍ရပါသည္။
မိဘဆရာသမားဆိုေသာ ဘုရားပြင့္လာ၍ ဘုရားစကားကို နားေထာင္ၾကည့္ေသာအခါမွသာ သိလာရသည္၊ သိေသာ္ လိမ္၍မရျဖစ္သည္၊ မသိေသာ္ လိမ္၍ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာသမၺခ႑က၌ ရဟန္းေတာ္မ်ား ရန္ျဖစ္ၾက၍ ျမတ္စြာဘုရား ပါလိေလယ်ေတာသို႔ ထြက္သြားရသည္ ကို ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္၊ ထိုရဟန္းမ်ား၌ သိေသာရဟန္းသည္ တစ္ပါးလည္းမပါျဖစ္သည္၊ မသိေသာရဟန္းမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ၾကသည္။ သိသူ၌ စာ
တတ္သူ ပိဋကတ္ကၽြမ္းက်င္သူကို ေျပာသည္မဟုတ္ပါ၊ ထိုရဟန္းထဲ၌ စာတတ္သူ ပိဋကတ္ကၽြမ္းက်င္သူ အမ်ားႀကီးပါသည္၊ နားရွင္းေအာ င္ေျပာေသာ္ အရိယာ တစ္ပါးမွမပါျဖစ္သည္၊ အားလံုး ပုထုဇဥ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
အဝိဇၨာသည္ ပူပန္ေစတတ္ ႏွိပ္စက္တတ္သည္ျဖစ္၍ ကိေလသာေခၚသည္၊ ပူပန္မႈျဖင့္ ႏွိပ္စက္ျခင္းသည္ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ အ
ထပ္ထပ္ျဖစ္၍ ကိေလသဝဋ္ျဖစ္သည္။ အဝိဇၨာမသိမႈကို သိေအာင္မလုပ္သမွ် ႏွိပ္စက္မႈခ်ည္း ခံေနရမယ္ျဖစ္သည္၊ သိေအာင္လုပ္ရမယ္အခ်ိ
န္သည္ ယခုအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သိေအာင္လုပ္ရမယ္ဆိုသည္၌လည္း အလႉေပးေန႐ံု သီလေဆာက္တည္ေန႐ံု ပုတီးစိပ္တတ္ေန႐ံု ေမတၱပြါးတတ္
ေန႐ံုႏွင့္ လိုက္မမွီျဖစ္သည္၊ အလႉသီလ ပုတီးေမတၱာကို အေျခခံထားရပါသည္။ တိုက္အိမ္ေက်ာင္း ေဆာက္ေသာအခါ ေဖာင္ေဒးရွင္းထားၿပီ
း ထိုေဖာင္ေဒးရွင္းအထက္က ေဆာက္သလို ထို႔အတူ အလႉသီလပုတီးေမတၱာကို အေျခခံထား၍ တရားနာၿပီး အသိကိုပြါးယူရပါသည္။
ယခုအခ်ိန္မွာမလုပ္ေသာ္ လုပ္ဖို႔အခ်ိန္မရွိပါ၊ စားမႈ ေသာက္မႈ ေနထိုင္မႈ မျပည့္စံုေသာအခါ၌လည္း လုပ္၍မရျဖစ္သည္၊ အပါယ္ေလးပါးကို
ေရာက္သြားလွ်င္လည္း လုပ္၍မရျဖစ္သည္၊ နတ္ျပည္၌လည္း အဝိဇၹာမသိမႈ ႏွိပ္စက္ေနျခင္းေၾကာင့္ လုပ္၍မရျဖစ္သည္။ သိေအာင္လုပ္မယ္ျဖစ္
ေသာ္ ယခုလိုတရားနာ၍ သတိရတိုင္း ႐ုပ္နာမ္သည္ ျဖစ္မႈပ်က္မႈလို႔ ႏွလံုးသြင္းေသာ္ အဝိဇၨာမသိမႈကို ႏိုင္စျပဳသြားပါသည္။
သခၤါရသည္ ျပဳျပင္မႈျဖစ္သည္၊ ျပဳျပင္မႈကို ကမၼေခၚသည္၊ ကမၼသည္ အလုပ္ျဖစ္သည္၊ ကမၼက မျပတ္ႏွိပ္စက္ေနသည္အတြက္ေၾကာင့္ ကမၼ
ဝဋ္ျဖစ္သည္၊ သခၤါရသည္ ကမၼဝဋ္ျဖစ္ပါသည္။ သစၥာေလးပါးကို မသိ၍ ယခုလူျဖစ္လာသည္၊ နတ္ျဖစ္လာသည္၊ ျဗဟၼာျဖစ္လာသည္၊ လူျဖစ္ေ
သာအခ်ိန္မွစ၍ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္လုပ္ေသာ ကာယကံအလုပ္ စကားေျပာေသာ ဝစီကံအလုပ္ စိတ္ႏွင့္ၾကံေတြးေသာ မေနာကံအလုပ္တို႔ကို လုပ္လာ ရသည္၊ ဤခႏၶာသည္ တစ္ခ်က္မွ ေအးေအးေဆးေဆး မေနရျဖစ္သည္၊ ထိုသေဘာသည္ ကမၼဝဋ္ျဖစ္သည္။
တျခားတျခားေသာအလုပ္ကို ဖယ္ပစ္၍ရသည္၊ ကမၼဝဋ္ကို ဖယ္၍မရျဖစ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုင္ေနရသည္ ထေနရသည္ ေျခလွမ္းလွမ္းေန ရသည္ အလုပ္လုပ္ေနရသည္ ေန႔စဥ္သြားေနရသည္ အိပ္ေနရသည္၊ ထိုင္ထသြားလာျခင္းကို ဖယ္၍မရပါ၊ ထိုထိုင္ထသြားလာမႈသည္ ကမၼဝဋ္
ျဖစ္သည္။ ဤထိုင္ထသြားလာရျခင္းသည္ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပဳလုပ္ေနရသည္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပဳလုပ္ေနရသည္ကို ဝကို ဋသံခ်ိပ္ႏွင့္ သတ္ထားေသာ ဝဋ္ကိုေခၚသည္။ ရခိုင္စကားမွာ ဝကို တဝမ္းတက္ႏွင့္သတ္သည္ကို က်င့္ဝတ္၌ေရးသည္၊ ဝကို ပေစာက္သတ္သည္ကို ျပားျပား
ဝပ္၌ေရးသည္၊ ဝကို ဋသံခ်ိတ္ႏွင့္သတ္သည္ကို ဝဋ္လိုက္သည္၌ ေရးပါသည္။
အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္တလဲလဲ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္တို႔ျဖင့္ ေသေအာင္ထိ ျပဳလုပ္ေနရမႈသည္ ကမၼဝဋ္လိုက္ေနသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႔တေလေျပာ
ၾကသည္၊ ဤအသက္အ႐ြယ္ထိ အလုပ္ႏွင့္လက္မျပတ္ ဝဋ္လိုက္တယ္ငါေျပာၾကသည္၊ ထိုအေျပာသည္ ဝဋ္ကိုသိ၍မဟုတ္ ေဒါသအေျပာျဖစ္
သည္။ သခၤါရကမၼဝဋ္ကို လုပ္ေပးေနရမႈသည္ သူတပါးအတြက္မဟုတ္ ကိုယ့္အတြက္ျဖစ္သည္၊ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကို ထေပးရသ ည္ ထိုင္ေပးရသည္ သြားေပးရ အိပ္ေပးရသည္၊ မအိပ္၍လည္းမရပါ အိပ္ေပးေနရသည္၊ ထိုသေဘာတို႔သည္ ဝဋ္လိုက္ေနမႈျဖစ္ပါသည္။
ပူပန္ႏွိပ္စက္ေသာ မသိမႈအဝိဇၨာႏွင့္ ျပဳျပင္မႈသခၤါရသေဘာသည္ အတိတ္ခႏၶာမွာ ရွိခဲ့သည္၊ ခႏၶာသည္ ဝိပါကဝဋ္ျဖစ္သည္၊ အတိတ္ခႏၶာမွာ
ကိေလသဝဋ္ ကမၼဝဋ္ႏွင့္ လႉဒါန္းခဲ့ၿပီး ေသလာပါသည္၊ ရပ္စကား႐ြာစကားႏွင့္ေျပာေသာ္ အတိတ္ခႏၵာမွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ယင္းႏွင့္ ေသ လာသည္။ အတိတ္ခႏၶာသည္ ဝိပါကဝဋ္၊ လုပ္ကိုင္စားေသာက္မႈသည္ ကမၼဝဋ္၊ ထိုအခ်ိန္၌ သက္သက္ ဝဋ္လိုက္ေနသည္လို႔ မသိမႈသည္ အဝိဇၨ
ာျဖစ္သည္၊ အဝိဇၨာသည္ ကိေလသဝဋ္ျဖစ္သည္၊ အတိတ္ခႏၶာမွာ ဝိပါကဝဋ္ ကမၼဝဋ္ ကိေလသဝဋ္ ဝဋ္သံုးပါးႏွင့္ေနလာခဲ့သည္။
အတိတ္ခႏၶာ၌ ဝဋ္သံုးပါးမွ အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ကိေလသဝဋ္ ကမၼဝဋ္ႏွစ္ပါးကို ထုတ္ျပထားသည္၊ အတိတ္၌ အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ကိေလ သဝဋ္ ကမၼဝဋ္ႏွစ္ခုႏွင့္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ေသဆံုးၿပီးေနာက္ ႏွစ္နံပါတ္အကြက္၌ ဝိညာဏ္ နာမ္႐ုပ္ သဠာယတန ဖသ၁ ေဝဒနာ ဝိပါကဝဋ္
ျဖစ္လာသည္။ ဝိပါကသည္ အက်ိဳးျဖစ္သည္၊ ဝဋ္သည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္သည္၊ အက်ိဳးကံသည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ရေနသည္၊ ထိုကို ကိုယ္ကသေဘာမေ ပါက္၍ လူ႔ဘဝလူ႔ခ်မ္းသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ရလိုပါ၏ ဆုေတာင္းသည္၊ ဝဋ္ဆိုက္ေနသည္အထဲ၌ ေနာက္ဝဋ္ကိုေတာင္းၾကသည္။ နဂိုက ဝဋ္လိုက္ေန သည္အထဲမွာ မသိသူက ဤဝဋ္မ်ိဳးကိုဘုရား အႀကိမ္ႀကိမ္ ရလိုပါ၏လာသည္၊ ဝိပါကဝဋ္သည္ အက်ိဳးဝဋ္ျဖစ္သည္။
အက်ိဳးဝဋ္ကို လူစကားႏွင့္ေျပာေသာ္ လူက်ိဳး၊ နတ္စကားႏွင့္ေျပာေသာ္ နတ္က်ိဳး၊ ျဗဟၼာစကားႏွင့္ေျပာေသာ္ ျဗဟၼာက်ိဳး၊ ငရဲစကားႏွင့္ေျပာေ သာ္ ငရဲက်ိဳး၊ တိရစၧာန္ ၿပိတၱာ အသူရကာယ္စကားႏွင့္ေျပာေသာ္ တိရစၧာန္ ၿပိတၱာ အသူရကာယ္က်ိဳးျဖစ္သည္။ ဝဋ္ကို သတိမထားေသာအခါ အ
သိသည္ ဝဋ္ကိုထိမေရာက္ဘဲ အက်ိဳးေလာက္ကိုျမင္၍ လူက်ိဳးကို ခ်မ္းသာသည္လို႔ ထင္ျမင္ေနသည္၊ နတ္ျဗဟၼာအက်ိဳးကိုလည္း ခ်မ္းသာသည္လို႔
ျမင္သြားသည္၊ ထိုအျမင္သည္ အျမင္မွား အဝိဇၹာျဖစ္သည္။ ငရဲတိရစၧာန္ၿပိတၱာအသူရကာယ္က်ိဳးကို ဆင္းရဲျမင္သည္၊ ဘုရားက လူနတ္ျဗဟၼာ အက်ိဳးဘဲျဖစ္ေစ ငရဲတိရစၧာန္ၿပိတၱာအသူရကာယ္ အက်ိဳးဘဲျဖစ္ေစ အက်ိဳးဟူသမွ်သည္ ဝိပါကဝဋ္ထဲမွာျဖစ္ပါသည္။
ဝိပါကဝဋ္ကို နားလည္ေအာင္ေျပာေသာ္ ဒုကၡေရာက္ေနမႈျဖစ္သည္၊ တစ္ခါတေလ ကိစၥတစ္ခုခုေၾကာင့္ သြားလိုေသာကိစၥကို သြားခ်င္ေသာ္လည္း အလုပ္ႏွင္လက္ မျပတ္လုပ္ေန႐၍ မသြားႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ ထိုအခါ အလုပ္ႏွင့္လက္ မျပတ္လုပ္ေနရသည္ကို ငါဝဋ္လိုက္ေန သည္ေျပာေသာအခါ ၾကားသူသည္ ခ်မ္းသာေနသည္လို႔မသိဘဲ ဒုကၡေရာက္နသည္လို႔ သိသြားသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ တရားအသိႏွင့္ေျပာေသာ္ ဝဋ္ သည္ ဒုကၡျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုလက္ရွိခႏၶာကိုယ္ကို ဝဋ္လို႔မသိတတ္ျဖစ္သည္၊ မသိေအာင္ အဝိဇၨာက ဖံုးထားသည္၊ အဝိဇၨာက မစားရ မေသာက္ရ မေနရမသည္ကို ဝဋ္အျဖစ္႔ဖံုးထားသည္၊ စားရေသာက္ရ လိုတိုင္းရေနမႈသည္ ဝဋ္မဟုတ္ ေလွ်ာ့ထားသည္၊ ဘုရားတရားကို နားေ ထာင္ၾကည့္၍ ႏွလံုးသြင္းမွ ဖယ္ပစ္ခြာပစ္၍ မရေသာဝဋ္ျဖစ္သည္ကို နားလည္ရသည္။
ဝိညာဏ္ နာမ္႐ုပ္ သဠာယတန ဖသ၁ ေဝဒနာတို႔သည္ အက်ိဳးဝိပါကဝဋ္ျဖစ္သည္။ ဝိညာဏ္ႏွင့္နာမ္႐ုပ္ကို နားလည္လြယ္ေအာင္ မိခင္ဝမ္း တြင္း စေရာက္သည္ေလာက္ကပင္ျဖစ္သည္၊ မိခင္ဝမ္းတြင္မွာ စၾကာမင္းေလာင္းသည္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၍ ပဋိသေႏၶ ယူေနသည္ဆိုပါစို႔။ ပဋိ
သေႏၶယူေနေသာ ထိုစၾကာမင္းေလာင္းကို ဉာဏ္ႏွင့္ၾကည့္ေသာ္ သူသည္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရသည္မဟုတ္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနရ သည္၊ သူသူကိုယ္ကိုယ္က ေျပာၾကသည္၊ ဒုကၡခံမွ သုခရမယ္စကားျဖစ္သည္၊ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၍ ေအာင့္အည္းေသးခံလိုက္ စၾကာမင္းျဖစ္ မယ္၊ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္နည္းကိုက မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္သည္။ ယခုတကာ တကာမတို႔ ေအာက္ကလည္းအခင္းႏွင့္ အထက္ကလည္း ေလပင္ကာမွ
ေလေပး၍ထားေသာ္လည္း နာရီဝက္ထိုင္လွ်င္ေတာင္ အဆင္မေျပျဖစ္လာ၍ ထခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။
မိခင္ဝမ္း၌ ေအာက္ကလည္း အခင္းမပါျဖစ္သည္၊ ပါေသာအခင္းသည္လည္း မိခင္၏အစာအိမ္ေဟာင္းကို ဖင္ခုထိုင္ေနသည္၊ အေပၚ၌ မိခင္
စားလိုက္ေသာ စားဖတ္ဝါးဖတ္ကို ေခါင္းေပၚတင္၍ အလယ္၌ထိုင္ေနသည္၊ အထက္ကလည္းအမႈိက္ပံု ေအာက္ကလည္းအမိႈက္ပံု အမိႈက္ႏွစ္ပံု
ၾကား ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနသည္။ ၿမိဳ႔ထဲ႐ြာထဲ၌ အမိႈက္ႏွစ္ပံုၾကား ထိုင္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ "အိုလူတို႔ ဤေနရာမွာ ခ်မ္းသာသည္၊ ဤေနရာမွာ လာထိုင္ၾကပါ" ဟု ေျပာလာေသာ္ ၾကားသူက ထိုသူသည္ အ႐ူးျဖစ္မယ္ မေျပာေသာ္လည္း စိတ္ထဲမွာ မွတ္မယ္ျဖစ္သည္။ ထိုင္ေန
သူက မသိတတ္၍ ခ်မ္းသာသည္ဟုထင္ေနသည္၊ အမိႈက္ႏွစ္ပံုၾကား ထိုင္ေနေသာသူသည္ ခ်မ္းသာေနသည္မဟုတ္ ဝဋ္လိုက္ေနျခင္းျဖစ္ပါသ
ည္။
အထက္မွာ အစာသစ္ ေအာက္မွာ အစာေဟာင္း အမိႈက္ႏွစ္ပံုၾကား၌ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၍ တစ္နာရီႏွင့္မဆံုး ႏွစ္နာရီႏွင့္မဆံုး ကိုးလဆယ္
လ မိခင္ဝမ္းထဲ၌ ထိုင္ေနရသည္၊ ယခု တကာ တကာမတို႔ သံသရာဝဋ္ကၽြတ္ေၾကာင့္ကို လုပ္မယ္ျဖစ္ေသာအခါ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္နာရီ
ေလာက္ ထိုင္ေနသည္ကိုပင္ မခံႏိုင္ျဖစ္၍ ထေျပးၾကသည္။ မိခင္ဝမ္း၌ျဖစ္ေသာ္ ထေျပး၍လည္းမရျဖစ္သည္၊ ကိုးလလြယ္ ဆယ္လဖြား အက်ိဳး
ဝိပါကဝဋ္ဆိုက္ေန၍ ထေျပး၍မရျဖစ္ပါသည္။ ဤစည္းစိမ္ေၾကာင့္ ေဇာတိကစည္းစိမ္ အႀကိမ္ႀကိမ္၊ မင္းစည္းစိမ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရပါလို၏ဆိုေသာ္
ထိုေနရာမွာ မထိုင္ဘဲ မရႏိုင္ျဖစ္သည္။
ထိုသေဘာကို ဝဋ္လိုက္ေနသည္လို႔ မျမင္ျခင္းသည္ အဝိဇၨာသတၱိျဖစ္သည္၊ ထိုေနရာမွာမထိုင္ဘဲ စၾကာမင္းလည္း မျဖစ္ႏိုင္ျဖစ္သည္။ လာဘ္ႀကီးေသာ သီဝလိအရွင္ကို သိၾကပါလိမ့္မယ္၊ လာဘ္ႀကီးလို၍ သီဝလိဂါထာကို ႐ြတ္ဖတ္ၾကသည္၊ သီဝလိလို လာဘ္ႀကီးလိုလွ်င္ ခုနစ္ႏွ
စ္ႏွင့္ခုနစ္ရက္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနရမယ္ျဖစ္သည္။ ထိုမွာက ကိုးလဆယ္လျဖစ္သည္၊ ကိုယ္က ဆယ္နာရီေတာင္ မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္သည္။ ဒုကၡ
ကိုမျမင္၍ အျမင္ကန္းေနပါသည္၊ ေလာဘတိုက္တြန္း အျမင္ကန္းစကားသည္ သူမ်ားကိုေျပာသည္မဟုတ္ ကိုယ့္ကို ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။
မိခင္ဝမ္းတြင္း၌ ထြက္ေျပး၍လည္း မရသည္ျဖစ္၍ ဝဋ္ႀကီးဆိုက္ေနသည္လို႔ ဆိုေစအံု႔၊ ကိုးလလြယ္ ဆယ္လဖြား၍ အျပင္သို႔ေရာက္ေသာ္
ပက္လက္လန္လ်က္ ထိုင္ခ်င္ေသာ္လည္း ထိုင္မရျဖစ္သည္၊ က်င္ႀကီးမွန္း က်င္ငယ္မွန္းမသိ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ကို ကစားေနသည္၊ ယခု က်င္ႀကီး
က်င္ငယ္ကို ကစားဆို မကစားႏိုင္ျဖစ္သည္၊ ထိုသေဘာတို႔သည္ အက်ိဳး ဝိပါကဝဋ္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ေနမႈသည္ ခ်မ္းသာေနသည္မဟုတ္ ဒုကၡ
ေရာက္ေနသည္၊ ဒုကၡေရာက္ေနသည္ကို မသိျခင္းသည္ အဝိဇၨာျဖစ္ပါသည္။
က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ျဖစ္၍ ဒုကၡေရာက္သည္ကို ဖယ္ပစ္လိုက္ပါမယ္၊ အခင္းသည္ စိန္ကတီပါခင္း၍ျဖစ္ေသာ္ ေပ်ာ္မယ္ျဖစ္သည္၊ မင္းသားကေ
လး ေရႊပခက္မွာ စိန္ကတီပါခင္း၍ ေရႊပခက္ႀကိဳးႏွင့္ျဖစ္ေသာ္ ေပ်ာ္နယ္ျဖစ္သည္၊ ထိုအခါ ဘုန္းႀကီးစကားကိုလည္း မကိုင္၊ ဝဋ္ကိုလည္း ျမင္မယ္
မဟုတ္ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ဝဋ္ေကာင္ေျပာလာလွ်င္ ငါတို႔ကုိလာမတိုင္းနဲ႔ မဂၤလာမရွိေသာစကားဆိုလ်က္ အမွန္ေျပာသူကို အိမ္ေ
ပၚက လိုက္ခ်မယ္ျဖစ္သည္၊ ေသခ်ာတြက္ၾကည့္ေသာ္ ဝိပါကဝဋ္ျဖစ္ပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က ေကာသလမင္း၏နန္းေတာ္၌ ခေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေမြးဖြားသည္၊ တစ္ေယာက္သည္ မင္းသားျဖစ္၍ ေနာက္
တစ္ေယာက္သည္ ကြ်န္မသားျဖစ္သည္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ တရားအားထုတ္၍ လာသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အခမ္းထဲ၌ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ မရွိေသာအခါ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္ေစာင္းခ်ိတ္၍ ၾကည့္ၾကသည္၊ တစ္ေယာက္သည္ ေရႊပခက္ႏွင့္ျဖစ္၍ ေနာက္တစ္ေယာက္သည္ ႀကိမ္ပခက္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ေရႊပခက္ႏွင့္ျဖစ္ေသာ မင္းသားက ႀကိမ္ပခက္ႏွင့္သူကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္ "ငါ့လူ တရားက်င့္ေသာအခါ ငါမေျပာ လား၊ ကိုယ့္မွာရွိေသာ ပစၥည္းပစၥယတို႔ကိုလည္း သူတစ္ပါးကို စြန္႔ႀကဲရသည္လို႔ေလ၊ ထို႔သို႔စြန္႔မွ ကိုယ့္မွာ အက်ိဳးျဖစ္သည္လို႔ေျပာေသာအခါ ငါ့စ ကားကို နားမေထာင္ခဲ့၊ ယခု ငါ့လူသည္ ႀကိမ္ပခက္ကိုေရာက္ေနသည္၊ ငါ့ကိုၾကည့္ပါ ငါသည္ ေရႊပခက္ႏွင့္ျဖစ္သည္" ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ႀကိမ္ပခက္မွာရွိေသာသူက "ပခက္ကို အထင္ႀကီးၿပီး မာနတက္ေနသည္၊ အားလံုးစံုသည္ ဓာတ္တရားသာျဖစ္တယ္" ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ သည္။ ဓာတ္ဆိုေသာစကားသည္ ႐ုပ္ဓာတ္ နာမ္ဓာတ္ျဖစ္သည္၊ ႀကိမ္ပခက္မွာရွိသူသည္ ရိတ္ခနဲ တရားထြက္သြားသည္၊ မာနတက္မေနႏွင့္ သက္သက္ ႐ုပ္ဓာတ္နာမ္ဓာတ္ျဖစ္သည္လို႔ ဆိုလိုပါသည္။
တရားကိုျမင္လိုလွ်င္ ႐ုပ္ဓာတ္ နာမ္ဓာတ္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရသည္၊ ႐ုပ္နာမ္သိၿပီး ႐ုပ္နာမ္၏အျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ ဆိုေသာ
စကားျဖစ္သည္။ ခႏၶာအျဖစ္ျဖင့္ သံသရာ၌ က်င္လည္ေသာအခါ ေရႊဘယက္ ေရႊလင္ပန္း ေရႊႀကိဳးတို႔ကို ရမယ္ျဖစ္သည္၊ ၄င္းတို႔သည္ အက်ိဳးဝိ
ပါကဝဋ္လိုက္သည္လို႔ မသိျဖစ္သည္၊ မသိမႈသည္ အဝိဇၨာသတၱိျဖစ္သည္။
မိခင္ဝမ္းမွ ဝဋ္လိုက္၍ အျပင္ကိုေရာက္ေသာအခါ မ်က္စိႏွင့္ျမင္တတ္လာသည္ နားႏွင့္ၾကားတတ္လာသည္ ႏွာေခါင္းႏွင့္နံတတ္လာသည္
လွ်ာႏွင့္စားတတ္လာသည္ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္လာေသာ္လည္း ဝဋ္မကြ်တ္ေသးျဖစ္သည္၊ မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ကိုယ္ စိတ္
သည္ အက်ိဳးဝိပါကဝဋ္ျဖစ္သည္။ မိခင္ဝမ္းတြင္း၌ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနေသာခႏၶာႏွင့္ ယခုခႏၶာသည္ အတူျဖစ္သည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္က ဝဋ္ထဲမွာ
ပါေန၍ ဝဋ္ကို သိဖို႔ခက္သည္။ သူခိုးသူခိုးခ်င္း ခိုးေနသည္လို႔မသိပါ အစီးအပြား လုပ္ေနသည္လို႔သိသည္၊ မုဆိုးမုဆိုးခ်င္း ဒုစ႐ိုက္ လုပ္ေနသည္ လို႔မသိ အစီးအပြား လုပ္ေနသည္လို႔သာ သိပါသည္၊ သူတို႔ကို ဘဲကလူမွ သူခိုးမုဆိုးျမင္ပါသည္။
သူသူကိုယ္ကိုယ္က ကိုယ့္ဟာႏွင့္ကိုယ္ ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္လ်က္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဝဋ္ထဲပါေန၍ ဝဋ္လို႔မသိျဖစ္သည္၊ ဘုရားအရိယာ
သူေတာ္ေကာင္းတို႔ကမွ ခႏၶာရေနမႈသည္ ဝဋ္လိုက္သည္လို႔ သိၾကပါသည္။ ဘုရားတရားကိုၾကား၍ ႏွလံုးသြင္းေသာ္ သဠာယတန၌ မ်က္စိရွိ သည္၊ ထိုမ်က္စိသည္ ခ်မ္းမဟုတ္ ဆင္းရဲဝိပါကဝဋ္ျဖစ္သည္။ ျမင္ေနရမႈ ၾကားေနရမႈ လုပ္ေနရမႈတို႔သည္ ဝဋ္လိုက္ေနျခင္းျဖစ္သည္၊ ဝဋ္လိုက္
ေနသည္စကားကို ၾကားေတာၾကားသည္ သို႔ေသာ္ ျဗဳန္းစားႀကီး နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္သည္။ နာမ႐ူပပစၥယာ သဠာယတနံ၊ သဠာယတန၌ မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ကိုယ္ စိတ္သည္ ဝိပါကဝဋ္လိုက္မႈျဖစ္သည္၊ ေမြးဖြားသည္ကပင္ ယေန႔ထိ ဝဋ္လို႔မသိျဖစ္သည္၊ ေမြးဖြားသည္ကပင္ မ်က္
စိကန္းလာမွ ထိုသူကို ဝဋ္ေကာင္ေခ်အျဖစ္ သိၾကသည္။
ဝဋ္ေကာင္ေခ်တစ္ေယာက္ အငယ္ကပင္ မ်က္စိကန္းေမြးဖြားလာ၍ ငါေတာ ဒုကၡေရာက္ရမယ္ ဆိုင္သူမ်ားက ညီးတြားမယ္ျဖစ္သည္၊ မိမိကို
ယ္ကေတာ့ ဝဋ္ကလြတ္သလိုလို ကိုယ့္ကို ဝဋ္လို႔မသိျဖစ္ေနသည္၊ မ်က္စိကန္းသူကိုမွ ဝဋ္ျဖစ္ေနသည္၊ မ်က္စိပြင္သူကိုေတာ့ ဝဋ္ကလြတ္ေန သည္၊ ဘုရားေျပာစကားႏွင့္ အေဝးႀကီးျဖစ္ေနပါသည္။ မ်က္စိရွိ၍ ဝဋ္ဆိုၿပီး မ်က္စိကို ထုတ္ပစ္ရမယ္ ဆိုလိုသည္မဟုတ္ပါ၊ မ်က္စိသည္ ငါသူမ
ဟုတ္ သက္သက္ ဝဋ္လိုက္ေနသည္လို႔ နားလည္ရမယ္ျဖစ္သည္၊ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ကိုယ္သည္လည္း ငါသူမဟုတ္ ဝိပါကဝဋ္လိုက္ေနပါ သည္။
ျမင္စိတ္ ၾကားစိတ္ နံစိတ္ စားစိတ္ လုပ္ကိုင္စိတ္ ၾကံေတြးစိတ္တို႔သည္ ငါသူမဟုတ္ ဝိပါကဝဋ္ကိုရေနသည္၊ အားလံုေပါင္းေသာ္
မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ကိုယ္သည္ ႐ုပ္တရား၊ စိတ္သည္ နာမ္တရား ႐ုပ္နာမ္ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္နာမ္ျဖစ္မႈသည္ အက်ိဳးဝိပါကဝဋ္ျဖစ္သည္၊ အက်ိဳး
ဝိပါကဝဋ္သည္ မိခင္ဝမ္းတြင္း ပဋိသေႏၶေနသည္ကပင္ မေသမခ်င္းထိျဖစ္သည္။ ဝဋ္ကိုကြ်တ္လိုလွ်င္ ဝဋ္ကိုသိေအာင္လုပ္ရသည္၊ ဝဋ္ကိုဝဋ္လို႔
သိေသာ္ ကမၼဝဋ္ ကြ်တ္မယ္ျဖစ္သည္၊ အေၾကာင္းဝဋ္ကြ်တ္ေသာ္ အက်ိဳးဝိပါကဝဋ္လည္း ကြ်တ္သြားမယ္ျဖစ္သည္။ အတိတ္က ကိေလသဝဋ္ က
မၼဝဋ္ေၾကာင့္ ဝိပါကဝဋ္ရရွိေနမႈသည္ ေသတဖန္သက္တဆံုးျဖစ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ခေလးကအစ ဇရာအိုထိ ကိုယ့္ခႏၶာႏွင့္ကိုယ္ ကိုယ့္ဝဋ္ႏွင့္ ကိုယ္ျဖစ္သည္။
ခႏၶာမွာ မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ကိုယ္ စိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ ဝဋ္ျဖစ္သည္၊ ဘုရားႏွင့္ရဟႏၲာ၌ ကိေလသဝဋ္ႏွင့္ ကမၼဝဋ္မရွိ ဝိပါကဝဋ္ရွိပါ သည္၊ ကိေလသဝဋ္ႏွင့္ ကမဝၼဋ္သည္ တရားကိုလုပ္၍ ၿငိမ္းသြားၿပီျဖစ္သည္၊ ပရိနိဗၺာန္စံေသာ္ ဝိပါကဝဋ္လည္း ၿငိမ္းသြားမယ္ျဖစ္သည္၊ ထိုအခါ
ဝဋ္သံုးပါးၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ထြက္ပါသည္။ ငါ႐ို႔သည္ ဝိပါကဝဋ္ကိုရရွိေနၿပီး တရားကိုမလုပ္ဘဲ ဝိပါကဝဋ္ႏွင့္ ကမၼဝဋ္ကိုခ်ည္း ေသတဖန္သက္တဆံုး
ျမင္လိုခ်င္ ၾကားလိုခ်င္ လုပ္ေနသည္၊ နဂိုဝိပါကဝဋ္ကို ဝဋ္လို႔မသိဘဲလုပ္ေနသည္၊ ဝဋ္ကို ဝဋ္လို႔မသိသည္က အဝိဇၨာ၊ လိုခ်င္သည္က တဏွာ၊ ကိ
ေလသဝဋ္ျဖစ္ပါသည္။
ခႏၶာငါးပါးမွာ ဝိပါကဝဋ္လို႔မသိေသာ အဝိဇၨာရွိေနသည္ျဖစ္၍ လိုခ်င္မႈ စြဲလမ္းမႈ တဏွာ ဥပါဒါန္ႏွင့္ အဝိဇၹာသည္ ေပါင္းမွန္းမသိ ေပါင္းသြား
သည္၊ အဝိဇၨာႏွင့္ေပါင္းေသာ္ အပရႏၲစက္၌ တဏွာ ဥပါဒါန္ႏွစ္ပါးသည္ ကိေလသဝဋ္ျဖစ္သည္၊ ထိုသို႔ျဖစ္ေသာ္ အဝိဇၨာ တဏွာ ဥပါဒါန္သံုးပါး
သည္ ကိေလသဝဋ္သံုးပါးျဖစ္သည္။ ကိေလသဝဋ္သံုးပါးသည္ ပုဗၺႏၲစက္ႏွင့္ အပရႏၲစက္ကို ဆက္သြားသည္ျဖစ္၍ ထြက္လမ္းပိတ္သြားသည္၊
တရားကိုမလုပ္လွ်င္ ထြက္၍မရႏိုင္ျဖစ္သည္။ ေဝဒနာမွ တဏွာကိုေက်ာ္လွ်င္ ထြက္၍မရျဖစ္သည္၊ တဏွာကိုမေက်ာ္ႏိုင္ေအာင္ နံပါတ္ႏွစ္အကြ
က္ လက္ရွိခႏၶာ၌ တရားလုပ္မွ အၿငိမ္းဓာတ္ရသည္ကို ဘုရားပြင့္လာ၍ သိခြင့္ရပါသည္။
ခႏၶာရေနမႈသည္ သက္သက္ ဝဋ္ဒုကၡႀကီးလို႔ နားလည္ရမယ္ျဖစ္သည္၊ ဝဋ္ဒုကၡျဖစ္ရျခင္းသည္ ႐ုပ္နာမ္ျဖစ္ပ်က္ေန၍ျဖစ္သည္၊ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ
ရွိေန၍ မယူရပါ၊ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာရွိေန၍ ယူသူသည္ တရားကို မၾကားဖူးသူ အယူျဖစ္သည္။ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရသည္၊ ျဖစ္ ပ်က္ေနသည္ကိုျမင္ေသာ္ ကိေလသဝဋ္ တဏွာ ဥပါဒါန္ျပဳတ္သည္၊ ကိေလသဝဋ္ျပဳတ္ေသာ္ ကမၼဝဋ္ျပဳတ္သည္၊ ကမၼဝဋ္ျပဳတ္ေသာ္ ဝိပါကဝဋ္
လည္း ျပဳတ္ပါသည္၊ ထိုအခါ ဝဋ္သံုးပါးၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ထြက္ပါသည္။ ယခု အခ်ိန္ေစ့၍ တရားထိုင္ၾကရေအာင္။
